Yazdıqlarıma fikrən nəzər saldım və anladım ki, hamısı özümlə etdiyim söhbətin sudakı əksi kimidir. Hərəkətsiz söhbətlərə bənzəyir – yarıköhnə, yarıqaranlıq otaqda oturduğum yarısağlam, söykənəcəyi olmayan oturacaqda gah döşəməyə, gah tavana baxaraq düşündüklərim. Qalxsam, necə olar? Bəlkə divara da yaxınlaşım? Döşəmə və tavanın varlığına səbəb olanı da yad edim, onunla dost olub, arabir dərdləşim. O ki sadiq olan və məni sən gedəndən sonra anlayan yeganə qalandır. Şərab boşaldıqdan sonra qəzəblə dolan şüşələrin sındığı, spirtlə bərkiyən yumruqların ağırlığına dözən odur axı.
Günahsız gitaraların baş daşı, nifrət məktublarımın poçt qutusu, üzr ismarıclarının asılqanı, közərən siqaretlərin son mənzili ya da nə vaxtsa adam olub o tərəfinə keçəcəyim qapını özündə bərk-bərk tutub saxlayan – o köhnə divar məndən niyə küsmür?!
Keçən dəfə,”daş yadındamı?”, deyə sual verdim, ama cavabı sükut oldu. Divara hörmüşdüm bir zaman səni. Bəlkə də ona görə ən sevdiyim və üzünə baxa bilmədiyim elə – odur. Havadanmı bu divar, yoxsa şərəfinə qaldırılmış qədəhlərdənmi?!
Üz döndərib xəyallardan qaçaq gerçəyə doğru, yolda yıxılsaq, bəlkə anlayarıq ki, xəyal dediyimiz elə qəbul etmədiyimiz gerçəkdir.
Eh..çürümüş qoca ağac kimiyəm. Köklərim torpaqdan küsdükcə, torpağa daha da doğmalaşıram. Yaşlanmışam, ama yaşımı göstərəcək qırışım yoxdu.