“İblisin Vəkili” dəki monoloqu
– Həqiqətən? Allah üçün? Onda icazə ver sənə bizim Allahın bir sirrini açım.
O, müşahidə etməyi xoşlayır. O, böyük araqatandır. Düşün bu haqda. ..
O, insana instikt verir. Bu ekstraordinar hədiyyəni verir, amma sonra özünün əyləncəsi xatirinə, kosmik fəndlərinin rolikləri üçün oyuna zidd olan qaydalar qoyur. Bu bütün əsrlərin ən qəddar əyləncəsidir.
Bax, əl vurmağa cəhd etmə. Toxun, dadına baxma. Dadına bax, amma udmağı ağlından belə keçirmə…
…və sən bir ayağından o biri ayağın üzərinə tullanana qədər o nə edir? Gülür, onun iyrənc götü partlayan qədər gülür. O, kompleksi sadist və ikiüzlüdür. O sadəcə raditirdir və belə Allaha itaət etmək?! HEÇVAXT…
– Cəhənnəmdə hökmdar olmaq, nəinki Göylərə itaət etmək?!
– Niyə də yox?! Burda, Yerdə mən onun sülh yaratmaq qayğıları ilə yüklənmişəm..Mən insanın əldə etmək arzusunda olduğu hər bir yeniliyə himayədar olmuşam, mən ona həmişə kömək etmişəm və heçvaxt mühakimə etməmişəm. Bundan başqa, mən onun çatışmazlıqlarına baxmayaraq, ondan heçvaxt imtina etməmişəm. Mən fanatik dərəcədə insana aşiqəm. Mən humanistəm..bəlkə də Yerdə olan axırıncı. Ağlı başında olan kim etiraz edə bilər ki, 20-ci əsr tamamilə mənim əsrim olub?! Bu əsr, axı, Alfadan Omeqaya qədər mənimdir..
“Qadın Ətri”ndəki monoloqu..
Qadınlar.. nə demək olar axı. Kim yaradıb onları? Tanrı əsl dahidir.
..Saçlar… deyirlər ki, saçlar – hər şeydir. Səndə heç olub ki, burnunla saçlar buludunu qazasan və əbədi yuxuya getmək istəyəsən?!.
..Dodaqlar… sənin dodaqlarına toxunanda, səhradan keçəndən sonra ilk şərab qurtumudur, sanki..
..Sinə… böyük… balaca… gilələr gizli projektorlar kimi baxırlar sənə..
..Ayaqlar… fərqi yoxdur onlar yunan koloniyalarına yoxsa Staynveyin ayaqlarına bəzəyirlər, əsas onların arasındakıdır…cənnətə buraxılış.