Aklımda deger vermediğim, kalbimden söküp atamadığım birisi. Unutulur mu – her defasında ruhuma acı veren tebessümünü hatırlatan gökyüzü. Itirilirmi o yıldızlar?! Bakmadığımda bile gördüyüm gözler. Sana dokunmadığı için zehirlenmiş dudaklalarım.
Geriye bakıp önümü gördüm. Sabahım, yoksa o son gecemsin.
Öncelerde ruhun bir bilmeceydi, çözdükce zevkli işgence veriyordu. Yalnız kaldım şimdi, hatamı anlamak istemediğimi anladım.
Ne kaldı?! Cismimden çıkaramadığım, sahibi olamadığım ruhundan bir boşluk. Tamamlanmayacak bi karanlık, aydınlanmayacak bi işık, görürken kör bi güneş, aydan saklanan yıldızlar, sona ulaşılmayan bi başlanğıç.
Gürültü içinde sessizliyim. Yalnızlık toprağında kuruyan bir damlanım. Bi köşede oturub sakince ağlayan çocuğa uzatılan el.
Kurumuş göz yaşlarından yaş cehennem. Akan sularla tükenmeyen hayat. Her alınan nefesle içime giren hasret. Yürürken durmuş, gencken yaşlı, konuşurken susan, açık gözler, beyaz dudaklar…..