bu qərara hardan gəldim və niyə belə düşünürəm. dünən axmaq iş günündən sonra konsertlə bağlı bilet verəcəyim uşaqlarla şəhərdə görüşdüm, qardaşımı saat yarım gözləməli olduğumdan “nauşniksiz” (nauşniksiz reallığın iyrəncliyini eşidirsən) gəzdim “torqovıy” adlandırdığımız məkanı, o baş-bu baş. insanlara baxmaqdan bezim və başımı yuxarı qaldırıb binanın kəlləsində “СЛАВА ТРУДУ – 1967” yazısını gördüm. yadıma bizim kommunist uşaqlar düşdü. getdim “Şirzad”a. bizimkilərdən heç kim var idi.
Sözümün canı odur ki, başı qaldırıb ara bir yuxarı bax ki, ayağının altında əzməyə qıymadıqlarını əzəsən. Çünki hər kəs başına gələn nədisə, ona layiqdir. Layiq isə Lazım deyil ki, çağırılmasını gözləsin. O nə vaxt gəlməli olduğunu özü əla bilir. Bərabərlik falan boş şeylərdir.
hə.. bir də. ona görə arabir bax ki, yerdəkinə ilişib yıxılmayasan, göydəkinin də yoxluğunu anlayasan. göydən bizə məlum olan ən böyük şey Qara “Deşikdir”.. əmin olun ki, o sizin tanrınızı da udacaq.